زندگی که خاله بازی نیست هر وقت دلت را زد بگذاری کنار. همه روز، روز بله بران و همه شب، شب عروسی نیست که تا ابد کنار همسرت لم بدهی و سرویس دهی همه چیز هم عالی باشد. بله را که گفتی تو می شوی خانم خانه و همسرت هم می شود مرد روزهای سخت. دوتایی باید تمام مشکلات را به دوش بکشید. دوتایی باید رنج ببرید. زجر بکشید. اشک بریزید. گاهی وقت ها هم لبخند بزنید. که چه بشود؟ که تا ده بیست سال دیگر دست تان خیلی راحت برسد به دهان تان. این که تمام مشکلات را بیندازی روی شانه های همسرت جز دلزدگی نتیجه ای ندارد. خانم خانه باید همدم باشد. باید غمخوار باشد. دلسوز باشد. همراه باشد. یک لیوان چای برای مرد خسته ات نریزی یعنی از همان اول هم زندگی را خاله بازی فرض کرده ای. یعنی هنوز بزرگ نشده ای. یعنی فقط چشمت به دنبال آن تورهای پف پفی لباس شب و تاج نقره ای زیبایت بود. یعنی از همان اول هم خانم خانه نبودی. دختر نازک نارنجی خانه بابایت بودی که زیادی لی لی به لالایت گذاشته اند. نتیجه این حجم بی فکری هم شده تویی که ترک های دیوار خانه ی نوساخت بابایت را می شماری!!
آپارتمان پشت خانه از آن آپارتمان هایی است که حالم را به هم می زند. به شدت زشت است. هردمبیل است. از آن بناهایی است که فکر کردن به آن مرا از زندگی بیزار می کند. انگار بساز بفروش محترم فقط خواسته است چیزی بسازد و بیندازد به کسی و برود سراغ ساختن خرابه ای دیگر. آن وقت نمی دانم اهالی اش چطور در چنین فاجعه ای زندگی می کنند! بدتر از قیافه زشتش اوضاع نابه سامان اهالی اش است. صاحب خانه طبقه سوم مردی است که یک پسر و یک دختر دارد و یک کامیون که هر چند وقت یک بار می زند به جاده. دخترکش دبستانی است و پسرش هم کوچک تر از آن است که بتواند بنویسد یا بخواند. من در عجب زن خانه اش هستم. همیشه صدایش بلند است. در حال داد زدن است. عصبی است. آنقدر داد می کشد و فریاد می زند که حتی صدایش هم مردانه شده است. فکر می کنم جیغ زدن را هم از یاد برده است. قبل تر برایم سوال بود او از چه می نالد؟! چه چیزی او را هر روز و هر ساعت و هر لحظه عصبی و پرخاش گر می کند؟! چرا مثل خانم های دیگر متین و باوقار نیست؟! یا چرا با شیطنت بچه هایش عشق نمی کند؟! چطور به همین راحتی و به همین سرعت عصبانی می شود و صدایش آرامش آسمان را به هم می ریزد؟!
تا این که یک روز آیفون به صدا درآمد. شوهر زنی که همیشه صدایش بلند است آمده بود در خانه نذری بدهد. چادر گلدار مامان خانم را سر کردم و از پله ها رفتم پایین. در را یواش باز کردم. شوهر انگار به در چسبیده بود. در را که باز کردم حس کردم دارد پرت می شود درون خانه. خودم را جمع کردم. در را محکم گرفتم دستم که بازتر نشود. کاسه شله زرد را که دیدم خواستم تشکر کنم و برش دارم که چشمم افتاد به چشم هایش. یاد سرامیک های بدقواره آپارتمان پشت خانه افتادم و صداهای زنی که فریاد می زد. حالم به هم خورده بود. چشم هایش بوی لجن می داد. گناه از نگاهش می بارید. خواستم قضاوت نکنم اما نتوانسته بودم. نگاه بی شرمانه اش را به من دوخته بود و بی خیال هم نمی شد. دلم می خواست در را محکم بکوبم و تند تند پله ها را بروم بالا و بالا بیاورم همه بوی تعفن آورش را.
از آن روز به بعد هر زمان که زن طبقه سوم صدایش می رود بالا ته دلم به او حق می دهم. هیچ چیز برای یک زن سخت تر از این نیست که همسرش اهل نباشد. همراه نباشد. عاشق نباشد. چشمش دنبال دختر مردم باشد. زنی که چشم های همسرش بوی لجن بدهد با هر اتفاق کوچکی صدایش به آسمان می رود.
بدبختی
ها از اتفاقات تلخ و بزرگ متولد می شوند. اتفاقاتی که به هیچ شکلی نمی
توان با آنها کنار آمد و شاید گذشت زمان بتواند کمی از اندوه و غم حاصل از
آن ها را کم کند.
در
مقابل آن خوش بختی ها هستند. خوش بختی ها از اتفاقات شیرین اما به شدت
کوچک متولد می شوند. اتفاقاتی که شاید به نظر برسد هیچ تاثیری در جهان به
این بزرگی ندارند اما این امید را به انسان می دهند که روزنه هایی از خوش
بختی هنوز هم در گیتی یافت می شود.
دلیل
سخت بودن دنیا و سخت بودن زندگی هم همین می تواند باشد. سختی ها بزرگ و
پایدار هستند اما نوش داروی درد آن ها که می تواند اتفاقات خوب باشد، کوچک و
گذرا. کاری ندارم که در گذشته چه اتفاقاتی برایم افتاده است. که
چند بار احساس بدبختی کرده ام. چند بار شکسته ام و چند بار تا خط قرمز پیش
رفته ام. مهم این است که دوباره روییده ام.
مهم اتفاقات کوچک اند. باید آن ها را در شیشه ای حبس کرد و هر روز تماشایشان کرد. هر روز تماشایشان کرد تا از یاد نبریم امید هنوز هم منتظر بهار است تا جوانه بزند.
دلم برای صمیمیت های قدیم تنگ شده. برای شب های عید قربان و جمع شدن همه در خانه "مادرجون". برای نشستن در ایوان و تا خود صبح حرف زدن و خندیدن؛ برای تمام گوسفندهایی که طی این سال ها در راهِ "کباب شدن" کشته شدند. برای کسانی که فریاد می زدند: "پوست گوسفند" و هزار تومانی هایی که حاضر بودند در ازایش بدهند. برای دندان های لق. برای کباب های نپخته. برای قهقهه های از ته دل. برای مادرجون. برای همه آن روزهای براق. دلم برای گذشته ها تنگ شده. وقتی هر کدام از عمو ها و عمه ها و دایی ها و خاله ها گوشه ای از این مملکت هستند، وقتی دیگر در کنار هم نیستیم، وقتی خانه ای و ایوانی و شبی و قهقهه ای از ته دل وجود ندارد، وقتی دیگر آن روزها برنخواهد گشت دلم بیشتر تنگ می شود. بیشتر می گیرد و هیچ کاری نمی تواند کمی آرامم کند. بدتر از همه آن است که می دانم صمیمیت های گذشته دیگر تکرار نخواهند شد. با این خانواده های تک فرزندی و نهایتا دو فرزندی که نمی توان ایوان خانه های پدربزرگ ها و مادربزرگ های آینده را پر از قهقهه کرد!
دیشب تا سحر نخوابیدم. پرده را کنار زدم. پنجره را تا آخر باز کردم و زیر سرخی آسمان بارانی دراز کشیدم. صدای چکه چکه باران دلم را نونوار می کرد. بوی ساقه های برنج و خاک خیس روحم را جلا می داد. دلم می خواست زمان بایستد. زمان بایستد و من به بلندترین جایی که می شد پیدایش کرد، بروم و به گذشته نگاهی بیندازم. نگاهی بیندازم و ببینم از کجا حساب و کتاب زندگی از دستم دررفته است. از کجا راه را بیراه رفتم. دلم می خواست زمان بایستد و من به تمام روزهایی که گذشت فکر کنم. فکر کردم. به آرزوها و رویاهایم. به تلاش هایم. به اتفاقات مهم زندگی ام. به راهی که می شد ازش لذت برد اما من در تمام طولش گریه کردم. فکر کردم. به تمام شب هایی که مثل آدامس کش می آمدند. به غصه خوردن های بیخودی ام. به فکر کردن به چیزهایی که ارزشش را نداشت. فکر کردم. که بعد از این همه بیراهه رفتن از کجا می توانم شروع کنم. که چه چیزی شادم می کند. دلم می خواهد راهم عوض شود. از نو متولد شوم. کوچ کنم به سرزمینی دیگر و خداوند همه خاطرات بد گذشته را از ذهنم پاک کند. حتی اگر نتوانم از بهارنارنج های این شهر دل بکنم. در حال حاضر هیچ چیزی قدر قبول شدن در یکی از دانشگاه های ارتش خوش حالم نمی کند. من فقط عاشق این هستم که دانشگاه قبول شوم. سختی بکشم. هم سطح علمی‌ام بالا برود و هم شخصیتم. من همیشه همین بودم. خستگی بیش از حد شب ها را به بیکاری مفرط روزها ترجیح می دادم. کاش دانشگاه ارتش قبول می شدم. سختی می کشیدم. هه ... لاغر می شدم. کمی هم کماندو. از همان هایی که از دیوار راست بالا می روند. حتی تصورش هم خنده دار است. من با کلی اضافه وزن از دیوار بالا بروم. چقدر آرزوهای الانم کوچک است. مثل آرزوی بچگی ام که دلم میخواست یک جعبه بزرگ پر از مدادرنگی داشته باشم. کاش از دنیا و آدم هایش تنها همین یک خواسته کوچک نصیبم می شد. کاش!!