این روزها باید بیشتر برای تان بگویم اما حجم اندوهی که بر جانم نشسته از غرور ملی که سرداران رشید کشورمان به روح مان هدیه داده اند، بیشتر است و قلم میچکا فعلا نای نوشتن ندارد. ننوشتن هایم را مبنی بر اندوه مگذارید که این روزها هم می گذرد و روسیاهی به ذغال خواهد ماند.
می دانید مشکل کجا است؟ مشکل آن جایی است که مسئولین ما فکر می کنند که آمریکا و اسرائیل از هم جدا هستند. برای همین است که با وجود این حجم از حملات و تلفات هنوز هم به مذاکره با آمریکا امیدوار هستند!! نه خیر! سگ زرد برادر شغال است. کاش این را می فهمیدند!!
+ اسرائیل گه زیادی خورده است. به امید خدا فرزندان غیور ایرانی به کمک مدد الهی ریشه این رژیم نامشروع را خواهند خشکاند.
در چهارم خرداد ماه سال هزار چهارصد و چهار، در مرکز تیراد واقع در پایتخت ایران، عمل جراحی RF انجام دادم و بسیار خوش حالم که ایران آن قدر در علم پیشرفت کرده که دیگر نیازی به در آوردن تیروئیدم نبود. برای دکتر حسین چگینی و تیم قدرتمندش آرزوی طول عمر و سلامتی دارم.
مملکت، هیچ مشکلی ندارد. معیشت مردم به راه است. منابع به وفور و در دسترس. صادرات و واردات با تمام کشورها بدون تحریم. نوابغ در پست های رده بالا. جمعیت جوان. محیط زیست در آرامش. بی کارها منقرض. طرح های عمرانی در حال ساخت. کارخانه ها رو به راه. قاچاق متوقف. حساب ها در گردش. جیب ها پر پول. سفره ها پهن. لب ها خندان. دل ها آرام. دوستان در نزدیکی. دشمنان در جهنم. عزت زیاد. ذلت ریشه کن. ...
شما جور دیگری فکر می کنید؟! پرزیدنتی که چند وقت پیش شاگرد بنا شد و همین چند روز پیش با پیشکسوتان فوتبال بازی کرد و در آخرین حرکت خود به طور انتحاری عمل جراحی انجام داد، آن هم در حالی که به گفته خود هر کسی را جراحی کرده شش ماه نشده، پر کشیده به آسمان(!!)، به نظر شما چنین پرزیدنتی کار نکرده دارد؟! معلوم است تمام موارد خواسته شده در قانون را در سطح مملکت اجرا کرده که این همه وقت آزاد برای کارهای بیهوده دارد!! شما جور دیگری فکر می کنید؟!
بیماری برای همسایه نیست. جایی گریبانت را می گیرد. سرماخوردگی قبل از عید سبب خیر شد. الان که نگاه می کنم دلیل تمام اندوهی که در تحویل سال بر دلم نشسته بود همین است. سرماخوردگی که سبب خیر شد و من متوجه یک توده 54 میلی متری بر روی لوب چپ تیروئیدم شدم!! البته که متوجه را برای کسی استفاده می کنند که در بزنگاه داستان را می فهمد. من خیلی هم نامتوجه ام که چنین توده ای، آن هم به این بزرگی را نفهمیده ام. اصلا معلوم نیست چند سال است که اینجا، جا خشک کرده است!!؟!! دلیل تمام این سرما خوردن ها، تنگی نفس ها، کم خوردن ولی چاق شدن ها، ورزش کردن اما لاغر نشدن ها، نگاه های چندش آور دخترخاله ها و غیره و ذلک همه همین است!! من توده ای سمج و البته ناخوانده داشته ام که این سال ها امانم را بریده بود. اعتماد به نفسم را ربوده بود. اشکم را درآورده بود. شاید قرار است از این به بعد لاغرتر باشم. با اعتماد به نفسی بیشتر و شخصیتی اجتماعی تر. البته که اول باید از شرش خلاص شوم و می دانم که حالا حالاها باید با او دست و پنجه نرم کنم ولی خب، هر تغییری نیاز به زحمت دارد. من تا اینجا برای زندگی ام جنگیده ام. از این به بعد برای فرزندانم می جنگم. دلم می خواهد فرزندانم زیر سایه پدر و مادرشان بزرگ شوند.
برای میچکایی که تمام این سال ها، از زمین و زمان گفته و داستان ها برای تان تعریف کرده و شما را جزئی از خانواده اش دانسته لطفا دعا کنید. فکر کنید خواهرتان هستم و این توده هم، توده خواهرتان است.