قوی چون زن

قبل تر، یعنی آن زمان ها که سبیل داشتم و اجازه برداشتن ابروهایم را نداشتم، فکر می کردم که گفتن جمله "خانه دارم" کسر شان است. یعنی اگر کسی در فرمی شغلش را نگه داری از خانه و همسر و فرزند بنویسد چقدر، هم عجیب است و هم دون و فرومایه ولی جاهل بودم و جاهلیتم هم تنها به همان زمان بر می گردد. کسی که دوازده سال در مدرسه درس خوانده و چندین سال از بهترین روزهای عمرش را در دانشگاه سپری کرده، به چه امیدی؟! به امید یافتن کار درخور و مرتبط، سوای از مرد یا زن بودنش ولی خب اینجا زنان مطرح هستند ... ، کسی که عمرش را برای تحصیل گذاشته و حال در هر فرمی باید بنویسد "خانه دار"، به او به چشم حقارت نگاه مکنید. زنی که تمام زحمت چندین و چند ساله خودش و خانواده اش را فدای نگه داری از کودکانش می کند فداکارترین موجود جهان است. فداکارترین موجود جهان. او می توانست گزینه های روی میز را بهتر نگاه کند و سرنوشتی جذاب تر برای خودش بنویسد ولی این کار را نکرده است. نه برای ترحم من و شما، بلکه فقط و فقط فدای چرخه طبیعی زاد و ولد شده و اگر این فداکاری ها نبود الان هیچ بشری هم نبود. آن وقت جای نسل منقرض شده انسان ها را به موجودات ناشناخته دیگری می دادند که فهمش فعلا برای همه مان قفل است. به زنان خانه دار و بچه دار به چشم حقارت نگاه نکنید. آن ها همان بچه خرخوان های دانشگاه های مطرح مملکت هستند. همان هایی که همیشه حضورشان در کلاس بی غیبت، جزوات شان کامل، درس شان بی عیب و غلط و سوادشان سرشار بوده است. فداکارترین هایی که از یک جای زندگی به بعد الویت اول و آخرشان موفقیت روزافزون بچه هاشان بوده است. به مادران و همسران انسان های موفق جهان به چشم حقارت نگاه مکنید که آن ها رسالت شان از جنس نور است و از پس آن به خوبی برآمده اند. زنانی که نسل بشر را هر بار قدرتمندتر از قبل به زندگی بر روی این کره پربلا امیدوار می کنند. زنانی که دلیل پایداری و جانزدن های بشر هستند. زنانی که بودن همه ما به بودن آن ها است و باید به حضور تک تک شان افتخار کرد.