زمین تنگ شده، خانه ها تنگ تر!

این روزها غم بعضی ها را بهتر می فهمم. غم نداشتن حریم شخصی بعضی آدم ها. آدم هایی که غم خانه چهل متری شان فغان از من سر می دهد. در این چهل متری ها حریم شخصی معنا ندارد. حتی سرویس بهداشتی اش هم عمومی است. آن وقت مادر و پدر کجا می توانند حریم شخصی داشته باشند؟! در این تنگنا، هستند کسانی که در خانه های هشتاد متری شان تنهایند. نمی دانم چرا هشتاد متری ها با هم یکدل و چهل متری ها تنها نمی شوند تا غم این شهر کوفتی کمتر شود. این شهر کوفتی با آن آسمان خاکستری مرده اش. این شهر کوفتی با آن زمین لجنی بی روحش. این شهر کوفتی با همه کوفتی هایش. فغان از من سر می دهد این حریم های شخصی نداشته. فغانی که این روزها بیشتر هم می شود.