نامه ای به یک ناشناس

عزیزم! نمی دانم کیستی و نامت چیست. مهم هم نیست. هر که هستی باش. شاید مثل تو زیاد باشد. آشوبی و این آشوب سردرگمی در دوراهی عشق و عقل است. می دانم چقدر سخت است. من هم همانند تو دوراهی زیادی در زندگی ام داشته ام. در هر زمینه ای که فکرش را بکنی ولی صبر درمان تمام این دودلی ها بود. دوایی قطعی جهت درمان. در این دوراهی که گیر کرده ای خودت را واگذار کن به خدا. ببین دلت را آرام می کند یا نه. ببین می توانی نه بگویی یا نه. ببین زندگی ات در جهت کدام جریان در حرکت است. از خدا بخواه که راه درست را نشانت دهد. نشانت می دهد. باور کن. باورکن که نشانت می دهد. خدا منتظر است تا خودت را واگذار کنی به خودش، قرار بگیری در آغوشش، یک دل سیر گریه کنی و درست زمانی که حسابی آرام شدی راه درست را نشانت دهد. بعد آن وقت بخواهد که به او اعتماد کنی. به او اعتماد کن. شاید اولش سخت باشد ولی مطمئن باش خیلی زود نتیجه اعتمادت را خواهی گرفت. تا اینجایش را از هر که بپرسی همین می گوید اما آن چیزی که میچکا می گوید اعتماد به عقل است. مطمئن باش تصمیمی که بر پایه عقل گرفته شود با عشق ادامه می یابد و با عشق پایان می یابد.

برای همه دودلی هایتان دعا خواهم کرد.