قاراش میش بازار

با خودتان نمی گویید میچکا کجا است؟! چرا این روزها این همه کم حرف شده است؟! آن هم میچکایی که گذشته ی گل و بلبل را مدام نقد می کرد حالا این حالِ افتضاح را چرا تاب آورده؟! نکند فکر کنید که طرفدار پرزیدنت است. که از اولش هم نبود و تنها افتخار این روزهایش هم همین است. یا شاید فکر می کنید ذوق آمدن عضو جدید زندگی میچکا و تاج سر است که این همه بی اختیارش کرده است و کم حرف! ولی نه جانم. میچکا این روزها خسته است. خسته. خسته و خسته. خسته نه از کارهای بی شمار خانه یا سختی جمع آوری کلی مقاله در فرمی چندشناک به نام سمینار. خسته از این روزها. خسته از این مردم و زجر و رنجی که می کشند. خسته از بدو بدوهای مردمی که تهش اشک و آه و زاری است. خسته از گرانی مرغ و گوشت و پوشاک و مسکن و ماشین. خسته از این روزهایی که دستان خالی آدم ها هر روز بیشتر از قبل می شود. خسته از پرزیدنت بی لیاقتی که اصلا معلوم نیست از چه حرف می زند. که دری وری هایش دنیا را شگفت زده است. که اگر قرار باشد میچکا بعد از هر جمله ای که می گوید نقدش کند باید ساعت ها حرف بزند و متن بنویسد ولی میچکا هم همانند همه خسته شده است. فوقش یک "ارواح عمه ات" به جناب پرزیدنت هدیه بدهد. آری. برای تک تک تان خسته ام. خسته از روزهای سخت تان و خسته تر برای جَنَمی که ندارید. که همانند مردم سال پنجاه و هفت مجسمه پرزیدنت بی لیاقت را پایین نمی آورید. که اگر اراده کنید من در اول صف خواهم بود. حتی اگر کشته شوم. مرگ این روزها می ارزد به زندگی اش. وقتی پشت هیچ دری هیچ راهی نیست، وقتی از این ستون و به آن ستون، از آن ستون به ستون دیگری می روی و فرجی نیست و چه خواستن و چه نخواستن نتوانستن است یعنی سرت را روی بالش بگذار و بمیر. به راستی این مردن راحت تر است. به فکر هزینه میلیونی دفن هم نباش. ته تهش تو را در بیابانی جایی خاک می کنند. از قدیم هم همین را گفته اند که مرده روی زمین نمی ماند!!