شخصیت کسی را خرد نکنید.

آدم ها باید به هم احترام بگذارند. فرقی هم نمی کند مافوق باشند یا زیردست. هر کسی برای خودش شخصیت دارد. محترم است. عزیز است. این که روزی قدرت در دست تو است هر طور که عشقت کشید رفتار کنی، شان و منزلت خودت را کم می کند. استاد دانشگاه هستی که باش! خیلی سرت می شود که بشود! من هم برای خودم کسی هستم! فقط در یک بازه ی زمانی عقب ترم. اصلا اگر هم سی و دو ساله شدم ولی دکتر نه، باز هم برای خودم شخصیت دارم. محترم هستم و برای خیلی ها هم عزیز. انگشت اشاره ات را گرفته ای سمت من؟! که برخلاف هم گروهی هایم باید امتحان بدهم! دقیقا چه چیزی را می خواهی ثابت کنی؟! که آن ها حق شان نمره خوب است و من باید تعیین سطح شوم؟! انگشت اشاره ات را بگذار در جیبت استاد! من هزار بار دیگر هم بخواهی ثابت می کنم حقم نمره خوب است ولی شما که این ها سرتان نمی شود. فلانی بیست می شود بدون آن که چیزی بداند یعنی شما این ها سرتان نمی شود. من باید دوباره امتحان دهم یعنی شما این ها سرتان نمی شود. شما این ها سرتان نمی شود که عشقکی نمره می دهید. که انگشت اشاره تان را به سمتم می گیرید. بی خیال. مهم نیست. اصلا مهم نیست. مهم نیست که چقدر انگشت اشاره تان بر جانم سنگینی کرد!