در حسرت مانتو

عصبانی ام را چگونه بگویم که پی به شدتش پی ببرید؟! عصبانی ام را چگونه وصف کنم که درکم کنید؟! عصبانی ام را چگونه فریاد بزنم که همه بدانند عصبانی ام؟! من عصبانی ام. از همه. از همه. از همه مردم شهر که به آدم احترام نمی گذارند. از همه خیاط های این شهر که لباس های زاقارت می دوزند. از همه فروشندگان پوشاک که بوی بنجل لباس هایشان خفه ات می کند. من عصبانی ام. از شهری که زنانش را با زنان کره جنوبی اشتباه گرفته اند. یا شاید با مردم فلان کشور دورافتاده ی بدبخت که لباس ها همه تنگ اند. باز اند. بنجل اند. دو روز تمام بگردی و هیچ گزینه مناسبی پیدا نکنی جز فاجعه معنای دیگری دارد؟! اگر بگویم این لباس های بازِ تنگِ بنجل را از تن تان دربیاورید هم مشکل حل نمی شود. ما فقط عشق مخالفت کردن هستیم. مخالفت با چه چیزی مهم نیست. قبل تر که چادر اجبار پنهان بود عشق مان می کشید که چادر نگذاریم. بعدتر که مانتویی شدیم عشق مان می کشید که بلوز بپوشیم. دوره بلوز به سر که آمد لباس ها شدند یک تکه پارچه ی مستطیلی که مثل روحانی ها روی شانه هایمان پهنش می کردیم و برای خودش در باد تکان می خورد. حالا وقت چیست؟! حالا وقت مخالفت کردن با تفکرات دوران بوق است. اصلا مانتو چیست؟! آخر اگر بگویم بکَنید این عباهایی که روی دوش تان انداخته اید و با تیشرت بیایید خیابان، بگذارید خیاط ها برای ماهایی که قصدمان از مانتو واقعا مانتو است، هم مشکل حل نمی شود. ما عشق مخالفت هستیم. مجوز تیشرت هم صادر شود هست لباس هایی که بشود با آن ها مخالفت کرد. آن وقت خیاط ها هم همین مردم مخالفت دوست هستند دیگر. فقط تحت امر آدم های مخالف اند. بقیه باید بروند بمیرند. لعنت به ما. لعنت به ساز مخالفی که در وجودمان نهفته. لعنت به آن دو ایکس لعنتی که روزگارم را سیاه کرده است. اصلا لعنت به من. لعنت به من که این همه اضافه وزن دارم. که نمی توانم مثل بقیه زنان این مملکت بگذارم گوشه لباسم را باد با خودش ببرد هر جا که دلش خواست. که سلیقه ام ... است. لعنت به من که نشسته ام این گوشه، شال عزیزدل را بغل کرده ام و بویش می کنم و گریه می کنم. لعنت به من. لعنت به من که اشکم دم مشکم شده است.
اگر این اشک ها مقصری دارد باعث و بانی اش را نخواهم بخشید.