بگذارید بوی تن تان حس شود.
بوی تن آدم ها همانند اثر انگشت و
بافت عنبیه منحصر به فرد است. از بوی تن آدم ها می توان آن ها را شناخت.
می توان آن ها را حس کرد. می توان وجودشان را باور کرد. بوی تن آدم ها از
بین هم نمی رود. می شود کمد لباس های کسی که سال های زیادی می شود در بین
ما نیست را باز کرد و سراغ بوی تنش را از لباس هایش گرفت. می شود غرق در
عطر لباس های کهنه ای شد که خاطرات زیادی را به دوش می کشند. اشک و
لبخندهایی که سال ها است از آن ها می گذرد.
آن وقت ما آدم ها چه می کنیم؟! با کلی اسپری و ادکلن و عطر و پیف پاف، خودمان را غرق می کنیم. بوی تن مان را از بین می بریم. فرصت ساختن خاطرات را از عزیزان مان می گیریم. به فکر سال های بعد از خودمان نیستیم. به فکر عزیزان مان نیستیم. به فکر اشک های سال های دور نیستیم. از خودمان دلخوشی نمی سازیم. از خودمان خاطره نمی زاییم.
بوی تن هر کسی قداست دارد. حرمت دارد. خواستنی است. بگذارید بوی تن تان حس شود.