آموزش بدون پرورش

ما، می گویم ما یعنی تمام هم ورودی هایم به انضمام من، از تحصیل شانس نیاوردیم. از همان اول دبیرستان که کتاب ریاضی مان عوض شد معلوم بود که می خواهند موش آزمایشگاهی مان کنند. دلم نمی خواهد آن روزهای سخت را مرور کنم. خلاصه اش که کنکور دادیم و خرم و خرامان منتظر بودیم هواپیمایی، هلیکوپتری چیزی بیاید جلوی در خانه مان و ما را با احترام فراوان با خود ببرد دانشگاه برتر کشور اما چه شد؟! هیچ. گیر دانشگاهی افتادیم که ته دنیا بود. اصلا هر وقت نوبت ما می شود ته دنیا نصیب مان می شود! شنبه جشن فارغ التحصیلی است و دانشگاه تنها زحمت تایید مجوزش را کشیده است. از پیدا کردن تالار ارزان تر گرفته تا تهیه لباس و کلاه و تندیس و هر چه که برای جشن نیاز است و هزینه مالی و دعوت اساتید و همه و همه را خودمان انجام داده ایم. تا این اندازه بدشانس هستیم. جالبی قضیه این است که دانشگاه ما فقط برای ما جهنم است. کمی آن طرف تر، دانشجویانی درس می خوانند که دانشگاه مان برای شان بهشت است. آن ها حال می کنند و ما در حال جزغاله شدن هستیم!!

در گیر و دار این روزها که وقت سر خاراندن ندارم و با کلی تمرین آزمایشگاه انجام نداده، مسئول اجرایی جشن از من خواسته که متن روز جشن را بنویسم. چهار پنج روزی می شود که گفته و من هنوز یک صفحه هم ننوشتم. یعنی کلی با خودم کلنجار می روم که برو بنویس دختر ولی نمی توانم. تا چهارشنبه هم بیشتر وقت ندارم. کس دیگری هم نیست که بتواند متن را بنویسد. من خیلی به این موضوع فکر کرده ام که چرا بین پنجاه شصت نفر آدم تنها من می توانم از پس چنین کاری بربیایم. شاید به نظر برسد من خوش حالم که می توانم برخلاف خیلی ها بنویسم اما این طور نیست. برایم تاسف بار است که خیلی از ما چنین توانی نداریم. قرار هم نیست شق القمر کنیم. تنها باید متنی از چهار سال تحصیل نوشته شود. همین، اما کسی غیر از من پیدا نمی شود که بتواند بنویسد. به نظرم باید برای چنین آدم هایی چاره ای جدی کرد. آدم هایی که موش آزمایشگاهی شدند ولی هیچ چیزی از دوران تحصیل شان یاد نگرفته اند. هیچ!!