ازگیل های زرد

از یک جایی به بعد جای خالی بعضی آدم ها خیلی حس می شود. کافی است در هزارتوی کارهای اداری گیر کنی. یا کوچه پس کوچه ها مثل دوقلوهای همسان شبیه هم باشند. آن وقت دلت می خواهد کسی کنارت باشد که همیشه کارهایت را انجام می داد و تو با خیال راحت پایت را می انداختی روی پایت و آبمیوه آناناسی که برایت خریده را هورت می کشیدی اما همیشه همه آدم ها را کنار خود نداریم. از یک جایی به بعد باید کفش فولادی به پا کنی و خودت کارهایت را انجام دهی. اولش سخت است. مدام با خود می گویی کاش آقای پدر بود. اگر بود تمام کارها را در سه سوت انجام می داد. اگر بود کوچه ها را گم نمی کردم. اگر بود از این همه بدو بدو و تعرق هم خبری نبود اما آقای پدر که نیست. برای یک کارآموزی ناقابل باید کل شهر را گز کنی تا یک امضا بگیری. تمام راه را برگردی تا یک امضا بگیری. دوباره تمام راه را گز کنی تا یک امضا بگیری و ... . خلاصه که باید از این سمت شهر تا آن سمت شهر را چهار پنج بار بروی و بیایی که چه؟! که می خواهی کار یاد بگیری. آن هم چه کاری! کارهای عقب مانده کارمندهای تنبل.

در ماورای همه روزهای بد، همیشه یک اتفاق کوچکی می افتد که می توانی با خودت بگویی دلیل این همه بدبیاری این بود. دیگر خوب می دانی اگر راه را گم کردی به خاطر پیرزنی بود که ازگیل هایش را توی کیسه های نایلونی دسته دار، دسته دسته کرده بود. از آن پیرزن هایی که دیدن شان دلت را می شکند. از آن پیرزن هایی که سختی زندگی شان از چروک های بی شمار صورت شان مشخص است. از آن پیرزن هایی که انگار بدترین فرزندان دنیا را دارند. که با این همه سال کنار خیابان دست فروشی می کنند. با خودت می گویی دلیل این همه گم شدن تجربه طعم استثنایی ازگیل های پیرزنی است که به تو لبخند می زند. آن وقت دیگر نبود آقای پدر عذابت نمی دهد. آن وقت تمام روز سختی که داشتی، شیرین می شود. حتی شیرین تر از ازگیل های پیرزن مهربان کنار خیابان.