صدای قدم هایش را می شنوم.

نشسته ام روی پله ها و به در روبرویم خیره شدم. می دانم به این زودی نخواهد رسید اما دلم نمی کشد از جایم تکان بخورم. دلم می خواهد همین که رسید به این شهر بی در و پیکر. در آغوش بکشمش. ماچ مالی اش کنم. بوی تنش را تا انتهای شش هایم نفس بکشم. به او بگویم در این روزهای گرمِ انتهای تابستان چه لحظه های سردی را گذرانده ام.
کم کم نزدیک می شود به این شهر. به مردمانش. به من ... . وقتی که آمد حتما برای روزهای پیش روی بدون او، خاطره های جدیدی خواهد ساخت.