خدایا!! کمی سرشان را گرم کن!!

دانه های قرمز و سفید لعنتی! سه خمینی خرج هر کدام شان می کنم. روزی یک دانه اش را می دهم بالا. ماهی سی دانه می شود. یعنی نود خمینی در ماه. یک سال باید ادامه دهم. یک سال دوازده ماه است و هر ماه نود خمینی؛ پس می شود یک میلیون و هشتاد خمینی برای یک سالم.

روزی یک دانه اش را می دهم بالا. یک بشکه آبم بالایش بریزم باز هم یک جایی آن وسط ها گیر می کند. آن وقت با پیچ گوشتی که سهل است با مته هم نمی شود کاری کرد. باید یک بربری را قورت دهم بلکه پایین برود. هر ماه هم که ابتدای دوره است؛ چنان مفاصل و استخوان پاهایم درد می گیرند که یک شب تا صبح را بیدار می مانم. نه می توانم دراز بکشم؛ نه می توانم بنشینم؛ نه می توانم راه بروم. درست شکل سرطان مغز استخوان گرفته ها!

این همه عذاب برای چه؟!

خب! باید این جوش های لعنتی را بفرستم به درک. دختر که نباید صورتش این همه لک و کک و مک و کوفت و زهرمار داشته باشد که. به قول همکارهای مادرم و خانم های همسایه و خیاط خانواده و دوستانِ عزیز دل و غیره و غیره و غیره، دختر باید صورتش چون قرص ماه باشد. مامان خانم که نمی پرسد و کس دیگری هم نیست که از آن ها بپرسد: آخر خانم محترم! تا به حال قرص ماه دیده ای یا نه؟! قرص ماه با آن همه تپه چاله اگر بشود معیار سنجش صورت دخترها که من از ماه هم ماه ترم!! 

همه اش تقصیر معمارها است که خانه ها را طوری طرح می زنند که از پنجره اتاق هایش نمی شود ماه را دید. وگرنه که این خانم های بیکار این همه به من و صورتم گیر نمی دادند و مامان خانم هم این همه غصه برای چند لک از قبل مانده و چند جوش سرسیاه و چند جوش قرمز نمی خورد و من هم مجبور نبودم این همه درد را تحمل کنم. که چی بشود؟! که چاک دهان این زن های بیکار را ببندم.

اصلا اگر صورتم چون ماه شود چه فایده ی دیگری دارد؟! مثلا خواستگارهایم بیشتر می شود؟! نه جدا!! وقتی همسری ندارم که برایش مهم باشد صورتم چه شکلی است و فرزندی ندارم که پیش هم کلاسی هایش از صورت مادرش خجالت بکشد و خانواده ام هم مشکلی با ریخت و قیافه ام ندارند چرا باید این همه درد بکشم؟!!