معجزه ات ...

آری عزیزِ دل!

من هر بار خدا را در تو می بینم. معجزه اش هم نباشی برایت دنیا را به هم می ریزد و از نو معجزه می آفریند. فکر می کنی معجزه چیست؟! یک اتفاق عجیب در یک زمان مهم و در مکانی مقدس؟! نه! معجزه ساده تر از این حرف ها است. شاید خودت ندانی که دیشب در مراسم عموجان خدا برایت از نو معجزه آفریده است. وقتی تمامِ ما شدیم نه و تو شدی آری، وقتی خواستیم که بعد از افطار نماز بخوانی و تو قبول نکردی، وقتی بیخیال آش و کتلت و حتی فرنی کاکائویی شدی و رفتی، وقتی خدا را انتخاب کردی و رفتی، خدا هم هوایت را داشت. خدا هم اجر این همه عاشق بودنت را داد. می دانی؟! دیشب از زمین و زمان آدم می آمد. جا برای نشستن نمانده بود. هر کس خودش را گوشه ای می چپاند ولی جای تو ... ، آهای عزیزِ دل! جای تو دست نخورده ماند. غذایت سرد شد و هیچ کس میل نشستن در جای تو و خوردن غذای تو را نداشت. عجیب نیست؟! نه! عجیب نیست. نباید هم عجیب باشد. وقتی تو خدا را انتخاب کردی خدا هم بیشتر از قبل هوایت را داشت. جایت را و غذایت را برایت کناری نگه داشت تا وقتی برگشتی گرسنه و تشنه نمانی. می بینی؟! معجزه همین اندازه ساده است. همین اندازه زیبا و من در چهره زیبای تو هر بار خدا را می بینم. تو که زیبایی و فرشته ای هستی آسمانی. راستی! دلم برای نمازهای صبحت تنگ شده. وقتی همه مان خوابیم و تو بیدار، با اندک نور گوشی ات گوشه اتاقم نماز می خواندی زندگی جور دیگری جریان داشت ولی حیف که سه ماهی می شود دیگر از آن نمازها ندیدم. از همان زمان که دیگر اتاقم اتاق من نبود و من به سرای جدیدی کوچ کردم. این بار که آمدی، نیامده رفتی ولی می شود عزیزِ دل؟! می شود این بار که می آیی سری هم به سرای من بزنی؟! شب را کنارم بمانی و صبح که شد با نور گوشی ات خانه ام را روشن کنی؟! می شود بعد این رفتن، وقت آمدن، سری هم به زندگی من بزنی؟! کمی به زندگی ام برکت بدهی؟! امیدوارم بشود ... امیدوارم.

باز هم رفتی و من تازه یادم آمد که نیستی. کاش بیشتر بودنت را قدر بدانم. باز هم رفتی. خدایی که هوایت را دارد نگه دارت باشد.