بازگردیم به نوشتن

تنبلی تنبلی می آورد و حتی بیش فعال ترین آدم روی کره خاکی را به بی رمق ترین و بی حوصله ترین موجود دنیا تبدیل می کند. نمونه بارز این گفته من هستم که نمی دانم چه مرگی ام شده و آخرین باری که نوشتم کی بود و از چه بود. الان هم که می خواهم بنویسم مثل نوزادهای تازه به دنیا آمده خنگ هستم که توی کله اش هیچی نیست جز درد وحشتناکی که چند لحظه پیش تحملش کرده و فقط هم بلد است گریه کند و اصلا هم نمی داند چه کسی به او چنین چیزی را یاد داده است. 

خلاصه که من بعد از مدت ها ننوشتن و تنبلی و تن پروری و یک گوشه نشستن و فکر و خیال بیهوده کردن و شب ها کابوس های ناجور دیدن و غصه نداشتن کار را خوردن و با سرماخوردگی وحشتناکی دست و پنجه نرم کردن و خیلی چیزهای دیگر، تصمیم گرفته ام از نو شروع کنم. از نو زندگی کنم. از نو هدف تعیین کنم. از نو قدم بردارم. از نو تلاش کنم. آری! من از نو خواهم نوشت. حتی اگر نوشتن برایم از دروغ گفتن هم سخت تر شده باشد باز هم تلاش خواهم کرد. باز هم تلاش خواهم کرد. باز هم تلاش خواهم کرد.