حسرت

این مملکت شبیه هیچ مملکت دیگری نیست. فقط این نقطه از کره زمین است که هر چه بیشتر داد بزنی کمتر صدایت را می شنوند. نتیجه اش چه می شود؟! نتیجه اش می شود یک مشت هوش و استعداد و پشتکاری که قید همه چیز را می زنند و با صدایی گرفته برای همیشه می روند. می روند یک گوشه ای از این زمین پهناور که زمزمه شان را هم می شنوند. کمی هوش شان را به کار می گیرند. کمی هم از استعدادشان بهره می برند و کلی تلاش می کنند و کارهایی انجام می دهند که خبرش مثل بمب می ترکد. آن وقت گوشه جعبه سیاه خانه برای تک تک مان دست تکان می دهند. بدون آن که کلامی بگویند، تنها با یک لبخند سرد از بیمار فلجی حرف می زنند که می تواند دست هایش را تکان می دهد. حالا خودت را بکش. داد بزن. فریاد بزن. به همه بگو آنی که دست تکان می دهد زاده همین مملکت است. خب چه فایده؟! هیچ. هیچ فایده. هیچ سود. هیچ افتخار. صدای چنین گندی را درنیاوردن خیلی بهتر است. بی عرضه بودن مان در نگهداری و بها دادن به چنین آدم هایی را جار نزنیم بهتر است. بگذاریم بعضی ها شکم شان را هر روز بزرگ تر از دیروز کنند و آن ها هم به دور از سر و صدا و جنجال کار خودشان را بکنند و دستی به روی مشکلات دنیا بکشند خیلی بهتر است. خودمان را هم به در و دیوار نکوبیم هم خیلی خیلی بهتر است. هیچ کسی دوست ندارد در مملکتی زندگی کند که کسی فریادهایش را نمی شنود!!