گریان خیس

آن روزها سخت می گذشت. آه نداشت که با ناله سودا کند. در حیاط خانه نیمه کاره اش سبزیجات می کاشت. بلکه کمی از خرج زندگی اش کم شود. سیب زمینی هم کاشته بود. خوشمزه ترین سیب زمینی های دنیا. پوست بشاش و نازکی داشتند. می شد همان طوری سرخ شان کرد. همسرش هر شب سوپ می پخت. سوپ سیب زمینی. کمی آب و رب و سیب زمینی و شاید هم چیزهای دیگر. یک سفره فقیرانه. با کلی صحنه دلخراش. با یک عالم شرمندگی در چهره مردی که سرش را در گریبانش پنهان می کرد.

عاشق کباب و غذاهای گوشتی و دریایی است. اگر سالاد هم تنگش باشد که بیشتر هم ذوق می کند. جوری چشم هایش برق می زند که نگو و نپرس. کلا آبا و اجدادش هم همین شکلی بودند. غذایی که کلسترولش بالا نباشد را اصلا غذا نمی دانند. از هر چه سوپ و آش هست هم بیزار هستند. سوپ بد مزه که تف نمی ارزد. سوپ ملس و باب میل هم فقط یک پیش غذای ساده هست و بس. خدا نکند همسرش سوپ بپزد. یعنی سوپ بشود پیش غذا و پس غذا و وسط غذا. یا مثل بچه ها قهر می کند و یا همان اول همسرش را راضی می کند برایش نیمرو بزند.

بعضی وقت ها خوب بودن نیاز به پرداخت بهای سنگینی ندارد. با کمترین انرژی می شود میلیون ها خوب بود. قدر ده تا انگشت بچگی ها. کافی است کمی حواس مان را جمع اطراف کنیم. نسبت به هم بی تفاوت نباشیم. فقط به خودمان فکر نکنیم. کمی هم برای دیگران وقت بگذاریم. اگر کسی را دیدیم که در خطر است سوتی بزنیم و یا با چند کلام حرف حساب کسی را از اشتباه دربیاوریم. یا اگر می دانیم با یک دستور ساده ی آش می توانیم کسی را از سرماخوردگی نجات دهیم دریغ نکنیم. می بینید که خوب بودن هیچ خرجی به دوش آدمیزاد نمی گذارد.

نشسته ام این گوشه. هم می نویسم و هم آش می خورم. آشی که دستورش را یکی از همان میلیون ها انسان خوب دنیا یادم داده است. یکی از همان هایی که نسبت به اتفاقات اطرافش بی تفاوت نیست. گه گاهی هم فکر می کنم. به کسی که سوپ دوست ندارد. به تنفرش. شاید این تنفر فقط و فقط به این خاطر است که خوردن سوپ او را به یاد روزهای بدبختی اش می اندازد.

چقدر این آش مرا یاد آن سوپ های دلزده می اندازد!!